Naar Ken ie die ook of eb ie die ook ù kent?

Elisa Hendrik Bakhuijs werd geboren op 16 april 1909 op Midden-Java in de plaats Pekalongan in het voormalig Nederlands-Indië. Op 7 juli 1982 is hij in Den Haag overleden.

Beb (Bep) Bakhuys was in de jaren '30 een van de populairste aanvallers in het Nederlands voetbalelftal, dat in die tijd bestond uit louter amateurs. In 23 interlands scoorde Bakhuys 28 doelpunten. Bakhuys stond bekend om zijn sierlijke, vallende kopballen, waarmee hij de in die tijd bij interlands altijd masaal opkomende supporters op de banken kreeg.

Als jonge jongen van zes jaar oud verhuisde Bakhuys met zijn twee broers voor scholing naar Den Haag. Hier werd hij lid van de voetbalvereniging HBS, om vervolgens in 1922 als jeugdspeler bij de Zwolsche Athletische Club (ZAC) terecht te komen.

In 1925 keerde Bakhuys weer terug naar Den Haag. In datzelfde jaar maakte hij als midvoor van HBS, de toenmalige kampioen van Nederland, als zestienjarig broekie op 27 september tegen Haarlem zijn debuut in het eerste elftal. Met twee doelpunten stal hij de show.

Zijn terugkeer naar Den Haag duurde echter niet lang. Na een jaar speelde Bakhuys weer voor het Zwolse ZAC. Hier werd hij de smaakmaker van het team, hetgeen niet onopgemerkt bleef voor de scouts van het Nederlands Elftal. In 1927 werd dit beloond met twee reservebeurten om op 12 februari 1928 als basisspeler deel uit te maken van het team in de interlandwedstrijd tegen Italië.

Met een onderbreking van een korte periode in Nederlands-Indië, waar Bakhuys carrière probeerde te maken, speelde hij van 1927 tot 1937 voor het Zwolse ZAC.

In zijn eerste interland na zijn terugkeer op 11 maart 1934 tegen onze zuiderburen, scoorde hij op fabelachtige wijze zijn meest beroemde doelpunt. Met een vallende kopbal liet hij het Nederlands legioen juichen. In de volksmond kreeg deze manier van scoren de naam van de beroemde Zwollenaar, een goal à la Beb Bakhuys. De wedstrijd tegen de Rode Duivels werd gewonnen met maar liefst 9-3.

In het Nederlands elftal speelde hij als midvoor met als buitenspelers Kick Smit en Leen Vente. Een gouden voorhoede! Zijn interlandcarrière duurde tot 1936.

In 1937 had Bakhuys besloten zijn voetbalcarrière bij VVV in Venlo voort te zetten. Door deze club werd hem een sigarenzaak aangeboden. De KNVB vond dit niet kunnen, aangezien het riekte naar indirecte betaling van de speler. Bakhuys werd niet meer als amateur beschouwd en als lid geschorst.

Deze rel deed Bakhuys besluiten zijn voetballoopbaan als profvoetballer in Frankrijk bij FC Metz voort te zetten. Hij was daarmee een van de eerste profvoetballers van Nederland, met een maandsalaris van f. 600,--. Naast zijn salaris had Bakhuys f. 22.000,-- als tekengeld mogen ontvangen. Voor die tijd een riant en vorstelijk inkomen.

De beslissing als profvoetballer door het leven te gaan had echter wel tot gevolg, dat de interlandcarrière van de sterspeler per direct door de KNVB werd beeindigd.

Na een onderbreking in de Tweede Wereldoorlog, waarin Bakhuys in Leipzig te werk werd gesteld, speelde de Zwollenaar nog twee jaar in Frankrijk, om in 1947 bij FC Metz zijn voetbalcarrière te beeindigen.

Begin jaren '50 ging het wat minder met zijn gezondheid en werd Bakhuys met tuberculose opgenomen in een sanatorium te Renkum. Na deze periode is de stervoetballer van weleer als werknemer bij het Centraal Bureau Rijvaardigheid in Rijswijk actief geweest. Daarnaast schreef hij nog voor enkele dagbladen en tijdschriften en was hij werkzaam als freelancer voor het programma "Sport in Beeld", de voorganger van het huidige Studio Sport.

YouTube video Bep Bakhuys - Muziek: David Gray - Shine

Bron: Wikipedia, Historici.nl